Osoby nieśmiałe mają swoje święto 14 stycznia. Nieśmiałość to psychiczny stan uniemożliwiający przełamywanie pewnych barier, które napotyka się w życiu codziennym. Prawie każdy, choć raz przeżył chwilę niepewności lub silnego zawstydzenia przed nowymi sytuacjami bądź osobami. Wg światowej sławy psychologa Philipa Zimbardo, aż 93% ludności, co najmniej kilka razy w życiu przeżyło uczucie silnej nieśmiałości. Naukowcy twierdzą, iż jest to wynikiem niskiej samooceny.

W związku z tym, że zjawisko nieśmiałości jest tak powszechne i widoczne, a dziecko nieśmiałe napotyka wiele trudności na gruncie szkolnym, postanowiliśmy pochylić się nad tym problemem w ramach projektu. Z powodu nieśmiałości, w każdej grupie mamy dzieci, które nie uaktywniają się na lekcjach, a podczas naszych ostatnich zajęć postanowiliśmy spróbować tę nieśmiałość ”oswoić” i „przełamać”. Uczniowie mieli okazję poznać bohatera książki „Edzio. Przyjęcie w blasku księżyca” A. Desbordes i M. Boutavant. Wiewiórek Edzio ma trudności w kontaktach z innymi. Mieszka sam z swojej dziupli i oddaje się zajęciom, które jak twierdzi, są tym, czego mu w życiu potrzeba. Uczniowie poznają sąsiadów Edzia: puchacza Jerzego i niedźwiedzia Antoniego, dzięki którym udaje mu się otworzyć na świat i pokonać lęk. Ta wspaniała, ciepła opowieść przeniosła nas w bajkowy świat zwierząt i pomogła zrozumieć temat nieśmiałości, a jednocześnie była okazją do wzięcia udziału w grupowych działaniach twórczych – wchodziliśmy w rolę leśnych zwierząt, próbowaliśmy odtworzyć ich zachowanie w codziennym spokojnym życiu, zastanawialiśmy się co czują, gdy do lasu przychodzą ludzie. Tworzyliśmy wspólnie drzewo kasztanowca i rysowaliśmy jego mieszkańców, a także wysyłaliśmy porady i słowa wsparcia Edziowi. Podczas „burzy mózgów” charakteryzowaliśmy jego postać i nazywaliśmy problemy z jakimi się stykał na co dzień. Ciekawym doświadczeniem dla nas było zadanie z krzesełkiem, na które można było wejść i powiedzieć „Popatrzcie na mnie!”, a wtedy tańcząca wokół grupa biła brawo – tak wykorzystaliśmy sposób na nieśmiałość niedźwiedzia Antoniego. Omawiając to ćwiczenie, głos zabierali zarówno ci, którzy zdecydowali się wejść na krzesełko i mogli podzielić się uczuciami, które towarzyszyły im, gdy wystawili się na widok grupy, jak i ci, którzy tego nie zrobili. Wszyscy zastanawiali się, co sprawiło im największą trudność, co ich hamowało, a co pozwoliło być aktywnym podczas zadania. Na koniec naszych zajęć wykonywaliśmy zwierzęce maski, bo przebieranie się, to sposób na nieśmiałość, który wykorzystywał i uwielbiał puchacz Jerzy.

Czy ktoś z nas przełamał swoje niepokoje związane z podejmowaniem interakcji? Czy choć trochę podniósł swoją samoocenę? To się okaże. Jedno jest pewne – od teraz będziemy wiedzieli, że z powodu nieśmiałości nie warto się załamywać, ale być asertywnym, nie unikać ludzi i po prostu zacząć rozmawiać, a na pewno poczujemy się lepiej. I tak jak Edzio miał wsparcie u swoich sąsiadów, a kotek Amadeusz u swojej mamy, tak my będziemy wspierać siebie wzajemnie!

„Jesteś mądry, dobry, miły, kocham Cię, mój mały.

Dla mnie jesteś super kotkiem, śmiały czy nieśmiały”

Prowadząca projekt: Ewa Wójcik